06/30/2013 ลงครั้งแรกด้วยความคึก
01/05/2014 ลงครั้งที่สอง Rewrite แก้ไขอะไรหลายๆอย่าง
[Fic Attack on Titan] 13.5
Pairing : Levi x Eren
Rate : NC-17 SM
“ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริง เป็นเพียงแค่เหตุการณ์สมมติ"
**********************
ตอนนี้รีไวอยู่กับเอเลน เยเกอร์ที่ชั้นใต้ดินแค่สองคน เอเลน เยเกอร์เป็นเด็กหนุ่มที่อายุแค่สิบห้าปีแต่มีความสามารถแปลงเป็นไททันได้
ทั้งๆที่กลัวไททันกันนักกันหนาแต่กลับมาใช้งานไททันอย่างไอ้เด็กนี่ น่าสมเพช ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไททันแต่ก็ยังจะเก็บเอาไว้ แทนที่จะฆ่าให้ตาย
รีไวมองไปยังเตียงสีขาวที่มีไอ้เด็กไททันนั่นนอนอยู่ในสภาพไม่ระมัดระวังตัว ถ้าไม่ติดไอ้กรงเหล็กบ้านี่นะ...
“อ...อือ”เสียงครางงัวเงียดังมาจากไอ้เด็กไททันนั่น
“ที่นี่...?”หลังจากที่มันลุกขึ้นมาได้ก็มองรอบตัวก่อนจะหันมาเอียงคอมองเขาด้วยแววตาสงสัย
“...”หลังจากที่มันไม่ได้รับคำตอบก็หันเหความสนใจไปยังกุญแจข้อมือที่ล็อคกับหัวเตียงพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ
“คุณเป็นใคร”
“ริไว หัวหน้าทหาร สังกัดทีมสำรวจ”
“แล้วมิคาะสะกับอาร์มินล่ะ!!?”
“พวกนั้นปลอดภัยและสบายดี”
ถึงจะตอบแบบนี้ไปแต่สายตาดื้อรั้นนั่นเหมือนจะไม่เชื่อ ยิ่งข้อมือขาวๆที่บอบบางนั่นพยายามกระชากข้อมือตัวเองให้หลุดจากกุญแจมือ
ช่างเป็นความพยายามที่สูญเปล่าซะจริง ถ้ามันจะหลุดข้อมือนั่นก็คงจะหลุดไปด้วย
“หัวหน้าคะ อาหารของเอเลนค่ะ”เสียงของใครสักคนที่อยู่สังกัดทีมสำรวจพูดขัดบรรยากาศอันเงียบสงบจนได้ยินแต่เสียงกระชากข้อมือของพลทหารเอเลน
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอไปทำหน้าที่ของเธอต่อเถอะ เอากุญแจห้องขังมาด้วย”
“ค่ะหัวหน้า”ยัยนั่นตอบพร้อมกับวางถาดไว้ที่โต๊ะไม้แถวๆนั้นและส่งกุญแจมาให้รีไวและเดินกลับไปทางเดิม
หึ...ไหนๆก็มีกุญแจแล้ว ไอ้กรงเหล็กงี่เง่านี่ก็เป็นอันหมดประโยชน์ไป ดวงตาสีอำพันเหลือบเมืองไปยังถาดอาหารของไอ้เด็กไททันนั่น ซุปกับขนมปังสินะ..
“นี่เอเลน”คนหน้านิ่งเอ่ยเรียกเอเลนที่ยังคงพยายามเอาข้อมือตัวเองออกจากกุญแขมือ
“อะไร”เอเลนตอบเสียงเสียงแข็ง สายตาแข็งกร้าวกับปากที่เม้มจนจะเป็นเส้นตรงนั่นมันแทบจะทำให้รีไวหมดความอดทน มือหนาไขประตูกรงเหล็กด้วยความรวดเร็วก่อนจะเดินปรี่เข้าไปยังไอ้เด็กไททันที่ยังคงจ้องมองด้วยแววตาแข็งกร้าว มันน่านัก เจ้าเด็กนี่น่ะหรอที่เอลวินบอกให้เข้าทีมสำรวจหน่วยเขา ถ้าไม่พลั้งมือทำร้ายมันก็ดีน่ะสิ
เขากระชากคางของเด็กไททันนั่นให้จ้องตาก่อนจะเอ่ยคำพูดบอกช้าๆ
“หาง-เสียง-ไป-ไหน”ก่อนจะบีบเค้นที่คางแบบไม่ออมแรง
สีหน้าที่บ่งบอกถึงความตกใจกับลนลานของไอ้เด็กนี่มัน...น่าแกล้งชะมัด ให้ตายเถอะ!
“...”ถึงจะบีบแรงแค่ไหนแต่แววตาที่แสดงออกว่าไม่ยอมแพ้กับปากที่เม้มจนเลือดซิบ ก็บ่งบอกว่าไม่ยอมพูดง่ายๆ
เอาสิ ถ้านายจะเล่นอย่างนี้นะเอเลน เยเกอร์ รีไวสะบัดมือออกจากคางก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างและผลักให้นอนราบลงไปกับพื้น ส่วนสูงที่มากกว่าของเอเลนไม่เป็นปัญหาอะไรเลยสำหรับเขาที่สามารถล้มไททันได้fh;p9y;8ogfup;
“!!!”สีหน้าตกใจของเด็กไททันนั่นมันช่าน่าแกล้งซะจริง
“นายควรจะเรียกฉันว่าหัวหน้าและควรจะมีหางเสียงด้วย”รีไวพูดเสียงนิ่งใส่เอเลนก่อนจะกระทืบเท้าลงไปที่จุดอ่อนแอที่สุดของเด็กนี่
“อ๊ากกกก!!”เสียงร้องที่บอกได้ชัดว่าทั้งเจ็บและจุก ก็แน่ล่ะไม่เจ็บไม่จุกไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว
รีไวยังคงยืนอยู่ในท่าเดิมก่อนกดแรงลงไปที่เท้าและขยี้ตรงจุดเดิมอีกครั้ง แต่สิ่งที่รีไวสัมผัสได้มันทำให้เขาแปลกใจ เจ้าเด็กนี่กำลังตื่นตัว ดวงตาสีอำพันมองไปยังดวงตากลมโตสีเขียวมรกตที่ไม่มีแม้แต่แววตาที่แข็งกร้าว เหลือแค่ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ปากที่เม้นจนเป็นเส้นตรงกับตัวที่สั่นระริก
น่าแกล้ง น่าแกล้งให้แรงกว่านี้ รุนแรงกว่านี้...
รีไวเพิ่มแรงกดไปที่ส่วนนั้นของเอเลนมากกว่าเดิม ก่อนจะมองไปยังใบหน้าของเอเลนที่เริ่มบิดเบี้ยว ปากที่เคยเม้นกับเผยอออกส่งเสียงครางเบาๆ
“อะ..อื้ออ”
“กำลังมีความสุขหรือไงเอเลน เยเกอร์”รีไวหยุดทำแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปใช้นิ้วเชยคางของเอเลนให้สบตากับเขา
ใบหน้าที่อยู่ห่างจากกันแค่ไม่กี่เซนต์ ทำให้รีไวได้ยินเสียงหอบหายใจของเอเลน เยอเกอร์ชัดเจน
“ม..ไม่ใช่”เด็กไททันตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ต่างกับตอนแรกอย่างสิ้นเชิง แต่คำพูดของไอ้เด็กนี่ก็ไม่ได้คลายความหงุดหงิดของรีไวเลยแม้แต่น้อย จากที่เชยคางเฉยเปลี่ยนเป็นการบีบคางด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“หางเสียงล่ะเอเลน เยเกอร์”รีไวใช้ดวงตาของตัวเองจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตที่ฉายแววตื่นกลัวต่างจากเมื่อสักครู่นี้
“ม...ไม่ใช่ครับ หัวหน้า”เสียงที่สั่นของเอเลน ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างเหลือเชื่อ เขากำลังมีความสุข เป็นความสุขที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับคนตายด้านอย่างเขา อยากจะแกล้งให้มากกว่านี้ รุนแรงให้มากนี้...
เป็นความผิดของนายเองนะ เอเลน เยเกอร์ ที่ทำให้รีไวคนนี้มีความสุข เสียงครางด้วยความทรมาน เสียงครางแห่งความสุขของเด็กนี่มันจะเป็นยังไงกันนะ อยากรู้เสียจริง
“แน่ใจงั้นหรอ”รีไวกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเอเลนก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนรดที่ซอกคอขาว
“อ..อึก”เสียงของเอเลนที่เหมือนจะสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองมันทำให้เขารู้สึกดีจนแทบบ้า!
เหลือบมองไปยังเป้ากางเกงหนังที่แทบจะปริแตกเพราะอะไรบางอย่างตื่นตัวแข็งขันอยู่ภายใน นิ้วเรียวลากไล้จากคางลงไปถึงกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะก้มลงขบเบาๆอย่างหมั่นไส้ มือขวาของรีไวล้วงเข้าไปในเสื้อ มือร้อนลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบนั่นก่อนจะล้วงเข้าไปในกางเกงเพื่อกอบกุมส่วนอ่อนไหว
“หัวหน้า! ย...อย่าครับ หยุดเถอะ”เสียงที่แหบพร่าของเด็กไททันนี่...มันน่าแกล้งจริงๆ มือหนายังคงกอบกุมส่วนอ่อนไหวก่อนจะรูดขึ้นรูดลงอย่างเบามือก่อนจะเร่งจังหวะ จนร่างข้างใต้กระตุกหนึ่งครั้งก่อนจะร้องครางอย่างดัง
“อ...อ๊า”เสียงร้องของเอเลนที่บ่งบอกว่าเสร็จทำเอารีไวเลือดลมในกายเดือดพล่าน
รุนแรงกว่านี้อีก...
รีไวเอามือที่เปื้อนของเหลวจากไอ้เด็กไททันออกมาจากกางเกงของมัน
ก่อนจะใช้เท้าถีบมันลงจากเตียง ร่างกายที่พึ่งจะเสร็จไปย่อมไม่มีแรงต้านเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงร้อยเจ็ดสิบกระเด็นลงไปกองกับพื้นก่อนจะส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด
เขาใช้มือซ้ายกระชากหัวมันขึ้นมาก่อนจะยื่นมือขวาไปที่หน้าเอเลน
“มันสกปรก เลียออกไปซะ”พูดด้วยประโยคบอกเล่า แต่คู่สนทนาได้ยินคือคำสั่ง
ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างเล็กน้อย แต่แรงกระชากที่เส้นผมทำให้เอเลนต้องอ้าปากแลบลิ้นสีแดงเลียของเหลวของตัวเองที่เปื้อนมือคนเป็นหัวหน้า
ลิ้นเล็กๆค่อยๆบรรจงเลียอย่างพิถีพิถันเพราะกลัวคนตรงหน้าจะทำอะไรแปลกๆอีก ศักดิ์ศรีของชายชาติทหารไม่มีเหลือ ดวงตาสีเขียวมรกตมีน้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เอเลนหลับตาลงอย่างไม่อยากยอมรับความจริงตรงหน้า
รีไวเอามือออกจากปากของเอเลน คราบขาวนั่นไม่หลงเหลืออยู่บนมือของเขาอีกแล้ว
รีไวก้มลงมองไปที่ปากของเอเลน ที่เลอะไปด้วยของเหลวจากตัวเอเลนเองกับดวงตาที่แดงก่ำ ทำเอาหัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ
รุนแรงกว่านี้...
“เอเลน อยากไปหามิคาสะกับอาร์มินไหม”รีไวถามเสียงเรียบ
เจ้าเด็กไททันที่หน้าซีดเมื่อกี้พอได้ยินชื่อเพื่อนของตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาเหมือนลูกหมาได้อาหาร แถมยังจ้องมองอย่างมีความคาดหวัง
น่าหงุดหงิดชะมัด...
“อยากไปครับ หัวหน้า”เสียงแหบแห้งดังขึ้นมาจากปากของเอเลน
“งั้นก็ทำสิ รู้น่าต้องทำยังไง”รีไวพูดก่อนจะปลดกางเกงของตัวเองลง แก่นกายของเขาตื่นตัวเพราะไอ้เด็กไททันนั่น ถ้าจะทำให้มันสงบก็ต้องให้ไอ้เด็กไททันนั่นทำ
เอเลนนั่งนิ่งก่อนสองมือจะค่อยๆกอบกุมแก่นกายของรีไว...
ปากเล็กนั่นอ้ากว้างเท่าที่จะกว้างได้ก่อนจะค่อยอม แต่อมไปยังไม่ถึงโคน ก็ดูเหมือนจะสุดที่ลำคอแค่นั้น น้ำตาเริ่มปริ่มที่ขอบตาของเอเลน ปากเล็กเริ่มใช้ลิ้นเลียที่แก่นกายที่อยู่ภายในปาก ซึ่งดูเหมือนว่าเอเลนจะใช้ลิ้นเก่งขึ้นหลังจากใช้เลียน้ำของตัวเองไป
“ทำเหมือนอมไอติมแล้วก็ขยับด้วยสิ”รีไวพูดแนะเบาๆ
ปากเล็กเริ่มขบเม้มเบาๆที่แก่นกายและเลียเหมือนอมไอติม เอเลนขยับปากเข้าออกเร็วๆเหมือนจะอยากให้ไอติมแท่งนี้หมดไปเร็ว แต่ทว่าไอติมแท่งนี้คงไม่มีวันหมดง่ายๆ...
รีไวพยายามกดเสียงครางของตัวเองไว้แค่ในลำคอ ก่อนจะกระชากหัวเอเลนให้มารับน้ำของเขาเข้าไป
“กลืนให้หมดด้วยล่ะ”เขาหอบหายใจอย่างหนักด้วยความเหนื่อย ก็คนอายุสามสิบแล้วนี่จะให้คึกเหมือนพวกเด็กหนุ่มนี่คงไม่ไหว
ปากบางสีสดของเอเลนกลืนน้ำของเขาเข้าไปอย่างเต็ม เสียงอึกที่ดังขึ้นเบาๆ ปากบางอ้าปากช้าๆก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ไม่น่าจะออกจากปากมาได้
“หัวหน้าครับ ผ..ผมอยาก”ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากบางที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกาม ดวงตาที่บ่งบอกถึงความต้องการทางเพศอย่างชัดเจน แถมลิ้นสีแดงสดนั่นก็แลบออกมาเลียน้ำของเขาก่อนจะกลืนเข้าไปอีก
นี่ยั่วกันใช่ไหมเนี่ย....
“ขึ้นมาบนเตียงสิ หรืออยากทำบนพื้น”รีไวพูด เอเลนปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย แต่แข้งขาที่ดูเหมือนจะอ่อนแรงก็ทำร่างสูงที่แสนจะบอบบางนั่นล้มพับลงไป
“ทำบนพื้นก็ได้ครับ ผมไม่ไหวแล้ว”เอเลนพูดทั้งๆที่ฟันสวยกัดริมฝีปากแน่นเหมือนอดทนอดกลั้นอะไรสักอย่าง
รีไวลุกขึ้นยืนก่อนจะลงไปอุ้มคนตัวสูงกว่าขึ้นมาบนเตียง
“ถอดกางเกงออกซะ เอเลน”รีไวสั่ง
เอเลนถอดกางเกงของตัวเองออกอย่างทุลักทุเล จนเขาทนไม่ไหวใช้มือกระชากกางเกงหนังจนขาดติดมือ
“ชักช้า”รีไวพูดเสร็จก็ถอดเสื้อของตัวเองออกและเข้าไปกัด ขบเม้นที่คอขาวๆนั่นอย่างไม่กลัวใครจะมาเห็นรอย
“ห..หัวหน้า”เสียงเอเลนที่บ่งบอกว่าจะถึงอีกครั้งทำเอาเขาหงุดหงิด ก่อนจะใช้มือกุมส่วนอ่อนไหวนั่นเอาไว้
“ใครสั่งให้แกเสร็จ!”
หงุดหงิดที่เด็กมันเสร็จเร็ว!!
“หัวหน้า ห..ให้ผมไปเถอะนะครับ”เสียงและดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา พยายามอ้อนวอนอย่างเต็มที่
“หึ”รีไวส่งเสียงหึก่อนจะปล่อยให้เอเลนเสร็จไป แต่ตอนเสร็จน้ำของเจ้าเด็กนี่ดันพุ่งใส่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาเสียนี่...
“ข...ขอโทษครับ”เสียงของเอเลนสั่นไปด้วยความกลัว
น่าหงุดหงิดชะมัด ให้ตายเถอะ
รีไวใช้มือปาดของเหลวสีขาวขุ่นที่พุ่งออกมาจากเจ้าเด็กไททันออกากหน้าท้อง ก่อนจะใช้นิ้วเรียวของตัวเองยัดใส่ช่องทางสีหวาน
ทั้งที่ใส่ไปแค่สองนิ้วยังตอดรัดขนาดนี้
ร่างของคนตรงหน้าบิดไปมาด้วยความสุขสม ใบหน้าแหงนขึ้นมองเพดานและส่งเสียงหอบออกมา
รีไวค่อยๆเพิ่มจากสองนิ้ว เป็นสามนิ้ว ขยับนิ้วเข้าออกสักพัก เจ้าเด็กไททันก็ร้องครางเสียงหลงอย่างดัง
“อ๊าาา”
ไม่รอแล้ว...
รีไวคิดก่อนจะดันแก่นกายที่แข็งตัวรอปลดปล่อยเต็มที่ไปยังช่องทางสีหวานที่เยิ้มไปด้วยน้ำรักครั้งเดียวหมด
“อ๊..อือออ”เอเลนครางกระเส่าก่อนจะบิดจนตัวงอ มือทั้งสองข้างจิกหลังรีไวแน่น
แต่อะไรก็คงมาหยุดอารมณ์และแรงปรารถนาตอนนี้ได้ ต่อให้เอาไททันมาหยุด ก็คงหยุดไม่ได้
เอเลนสะบัดหัวไปมาก่อนจะก้มลงมากัดที่ไหล่ของรีไวอย่างแรง
เขาที่สัมผัสได้ถึงความร้อนของเส้นทางหวาน เหมือนด้านล่างของเขาจะหลอมละลายอยู่ในตัวของเอเลน
รีไวใช้มือจับขาเอเลนให้เกี่ยวที่เอวเอาไว้ก่อนจะดันสะโพกเข้าไปให้ลึกกว่านี้และโยกสะโพกอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด
แรงตอดรัดก็มากขึ้นทุกครั้งเหมือนมันกระหายที่ได้ครอบครอง
“อ๊าาา อ๊าาาาา!!”เอเลนส่งเสียงครางดังสนั่น อย่างไม่กลัวคนด้านบนได้ยินเลยแม้แต่น้อย
ตัวรีไวก็ส่งเสียงครางในลำคออย่างมีความสุข
“ห..หัวหน้า ผม..จะถึงแล้ว อ๊าาาา!”เสียงแหบพร่าของเอเลนบอกเขา
เพราะแรงกระแทกกระทั้นแบบไม่ออมแรงทำเอาคนข้างใต้อย่างเอเลนส่งเสียงครางหวานอย่างหยุดไม่อยู่
รีไวพลิกตัวลงนั่งข้างล่างและจับเอเลนให้นั่งข้างบน
“เอเลน ขยับเอง” รีไวพูดสั้น เอเลนก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ครับ หัวหน้า”เอเลนบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นก่อนจะยกสะโพกขึ้นสุดและดันลงมาจนมิดทีเดียว เอเลนเป็นคนคุมจังหวะอย่างช้าๆ แต่เพราะรีไวหงุดหงิดที่เอเลนช้าจึงดันสะโพกของตัวเองดันสวนขึ้นไปอย่างเร็ว
ตอนนี้ที่ห้องใต้ดินมีแต่เสียงเนื้อกระทบกัน เสียงคราง เสียงหอบหายใจของรีไวกับเอเลน
อีกไม่ช้า...รีไวจะเสร็จ
เขาพลิกตัวขึ้นด้านบนก่อนจะเป็นคนคุมจังหวะอีกครั้ง เขาดันออกจนเกือบสุดและกระแทกเข้าไปจนมิดภายในครั้งเดียว ก่อนจะปลดปล่อยน้ำเข้าไปในตัวของเอเลน
เอเลนทิ้งตัวลงบนเตียงแบบคนที่ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ก่อนจะพยายามหายใจเอาลมเข้าปอดเหมือนไม่ได้หายใจมานาน
รีไวเอาแก่นกายของตัวเองออกจากตัวของเอเลนพร้อมกับที่น้ำสีขาวข้นทะลักออกมาจากช่องทางสีหวาน
เยอะใช่เล่น...
รีไวลุกขึ้นไปแต่งตัวก่อนจะยกถาดอาหารเข้ามาข้างในกรงขัง และจัดหมอนให้เอเลนหนุนก่อนจะป้อนซุปเข้าปากเอเลน
“กินซะ”รีไวพูดเบาๆ เจ้าตัวก็อ้าปากกลืนซุปอย่างว่าง่าย ใช้เวลาไม่นานซุปก็หมดถ้วย เขาหยิบขนมปังขึ้นมายัดใส่ปากเอเลนก่อนจะเดินออกจากกรงขึ้นไปยังชั้นบน
เดินขึ้นบันไดมาไม่กี่ขั้นก็เจอฮันซี่ยืนกุมจมูกหน้าแนบกำแพงอยู่...
“มาทำอะไรข้างล่าง ฮันซี่”รีไวถามเสียงเรียบ
“ก็แค่จะมาหาเอเลน เยเกอร์ ต..แต่ดันได้ดูหนังสด”ฮันซี่ตอบพร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลทะลักออกจากรูจมูก
“ตั้งแต่ตอนไหน”
“ที่นี่...แอ้ก!!”ฮันซี่ตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ รีไวเลยขอบคุณด้วยการเอาถาดฟาดหน้าและลากฮันซี่ขึ้นชั้นบนไป
“เพทรา มีกางเกงไหม”
“ม..มีค่ะ”เพทราหน้าแดงและส่งกางเกงหนังมาให้รีไวก่อนจะรีบวิ่งไปหาฮันซี่ที่ยืนเอาสำลีอุดจมูกอยู่
ยัยฮันซี่ ยัยตัวแสบ ได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจ
ก่อนจะเดินถือกางเกงลงไปชั้นใต้ดิน จะปล่อยให้เด็กไททันนั่นนอนโดยไม่ใส่กางเกงก็กะไรอยู่ เขารีบเดินลงไปก่อนจะโยนกางเกงให้เอเลนที่นั่งตาปรืออยู่บนเตียง
“หัวหน้าครับใส่ให้หน่อย”เอเลนชี้ไปที่กางเกงก่อนจะแหวกขาของตัวเองออกช้าๆ
นี่ยั่วกันใช่ไหม...
ได้....
จะจัดหนักให้ถึงเช้าเลย...
ไอ้เด็กไททันตัวแสบ
**********************
...จบ...
01/05/2014 ลงครั้งที่สอง Rewrite แก้ไขอะไรหลายๆอย่าง
[Fic Attack on Titan] 13.5
Pairing : Levi x Eren
Rate : NC-17 SM
“ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริง เป็นเพียงแค่เหตุการณ์สมมติ"
**********************
ตอนนี้รีไวอยู่กับเอเลน เยเกอร์ที่ชั้นใต้ดินแค่สองคน เอเลน เยเกอร์เป็นเด็กหนุ่มที่อายุแค่สิบห้าปีแต่มีความสามารถแปลงเป็นไททันได้
ทั้งๆที่กลัวไททันกันนักกันหนาแต่กลับมาใช้งานไททันอย่างไอ้เด็กนี่ น่าสมเพช ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไททันแต่ก็ยังจะเก็บเอาไว้ แทนที่จะฆ่าให้ตาย
รีไวมองไปยังเตียงสีขาวที่มีไอ้เด็กไททันนั่นนอนอยู่ในสภาพไม่ระมัดระวังตัว ถ้าไม่ติดไอ้กรงเหล็กบ้านี่นะ...
“อ...อือ”เสียงครางงัวเงียดังมาจากไอ้เด็กไททันนั่น
“ที่นี่...?”หลังจากที่มันลุกขึ้นมาได้ก็มองรอบตัวก่อนจะหันมาเอียงคอมองเขาด้วยแววตาสงสัย
“...”หลังจากที่มันไม่ได้รับคำตอบก็หันเหความสนใจไปยังกุญแจข้อมือที่ล็อคกับหัวเตียงพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ
“คุณเป็นใคร”
“ริไว หัวหน้าทหาร สังกัดทีมสำรวจ”
“แล้วมิคาะสะกับอาร์มินล่ะ!!?”
“พวกนั้นปลอดภัยและสบายดี”
ถึงจะตอบแบบนี้ไปแต่สายตาดื้อรั้นนั่นเหมือนจะไม่เชื่อ ยิ่งข้อมือขาวๆที่บอบบางนั่นพยายามกระชากข้อมือตัวเองให้หลุดจากกุญแจมือ
ช่างเป็นความพยายามที่สูญเปล่าซะจริง ถ้ามันจะหลุดข้อมือนั่นก็คงจะหลุดไปด้วย
“หัวหน้าคะ อาหารของเอเลนค่ะ”เสียงของใครสักคนที่อยู่สังกัดทีมสำรวจพูดขัดบรรยากาศอันเงียบสงบจนได้ยินแต่เสียงกระชากข้อมือของพลทหารเอเลน
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอไปทำหน้าที่ของเธอต่อเถอะ เอากุญแจห้องขังมาด้วย”
“ค่ะหัวหน้า”ยัยนั่นตอบพร้อมกับวางถาดไว้ที่โต๊ะไม้แถวๆนั้นและส่งกุญแจมาให้รีไวและเดินกลับไปทางเดิม
หึ...ไหนๆก็มีกุญแจแล้ว ไอ้กรงเหล็กงี่เง่านี่ก็เป็นอันหมดประโยชน์ไป ดวงตาสีอำพันเหลือบเมืองไปยังถาดอาหารของไอ้เด็กไททันนั่น ซุปกับขนมปังสินะ..
“นี่เอเลน”คนหน้านิ่งเอ่ยเรียกเอเลนที่ยังคงพยายามเอาข้อมือตัวเองออกจากกุญแขมือ
“อะไร”เอเลนตอบเสียงเสียงแข็ง สายตาแข็งกร้าวกับปากที่เม้มจนจะเป็นเส้นตรงนั่นมันแทบจะทำให้รีไวหมดความอดทน มือหนาไขประตูกรงเหล็กด้วยความรวดเร็วก่อนจะเดินปรี่เข้าไปยังไอ้เด็กไททันที่ยังคงจ้องมองด้วยแววตาแข็งกร้าว มันน่านัก เจ้าเด็กนี่น่ะหรอที่เอลวินบอกให้เข้าทีมสำรวจหน่วยเขา ถ้าไม่พลั้งมือทำร้ายมันก็ดีน่ะสิ
เขากระชากคางของเด็กไททันนั่นให้จ้องตาก่อนจะเอ่ยคำพูดบอกช้าๆ
“หาง-เสียง-ไป-ไหน”ก่อนจะบีบเค้นที่คางแบบไม่ออมแรง
สีหน้าที่บ่งบอกถึงความตกใจกับลนลานของไอ้เด็กนี่มัน...น่าแกล้งชะมัด ให้ตายเถอะ!
“...”ถึงจะบีบแรงแค่ไหนแต่แววตาที่แสดงออกว่าไม่ยอมแพ้กับปากที่เม้มจนเลือดซิบ ก็บ่งบอกว่าไม่ยอมพูดง่ายๆ
เอาสิ ถ้านายจะเล่นอย่างนี้นะเอเลน เยเกอร์ รีไวสะบัดมือออกจากคางก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างและผลักให้นอนราบลงไปกับพื้น ส่วนสูงที่มากกว่าของเอเลนไม่เป็นปัญหาอะไรเลยสำหรับเขาที่สามารถล้มไททันได้fh;p9y;8ogfup;
“!!!”สีหน้าตกใจของเด็กไททันนั่นมันช่าน่าแกล้งซะจริง
“นายควรจะเรียกฉันว่าหัวหน้าและควรจะมีหางเสียงด้วย”รีไวพูดเสียงนิ่งใส่เอเลนก่อนจะกระทืบเท้าลงไปที่จุดอ่อนแอที่สุดของเด็กนี่
“อ๊ากกกก!!”เสียงร้องที่บอกได้ชัดว่าทั้งเจ็บและจุก ก็แน่ล่ะไม่เจ็บไม่จุกไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว
รีไวยังคงยืนอยู่ในท่าเดิมก่อนกดแรงลงไปที่เท้าและขยี้ตรงจุดเดิมอีกครั้ง แต่สิ่งที่รีไวสัมผัสได้มันทำให้เขาแปลกใจ เจ้าเด็กนี่กำลังตื่นตัว ดวงตาสีอำพันมองไปยังดวงตากลมโตสีเขียวมรกตที่ไม่มีแม้แต่แววตาที่แข็งกร้าว เหลือแค่ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ปากที่เม้นจนเป็นเส้นตรงกับตัวที่สั่นระริก
น่าแกล้ง น่าแกล้งให้แรงกว่านี้ รุนแรงกว่านี้...
รีไวเพิ่มแรงกดไปที่ส่วนนั้นของเอเลนมากกว่าเดิม ก่อนจะมองไปยังใบหน้าของเอเลนที่เริ่มบิดเบี้ยว ปากที่เคยเม้นกับเผยอออกส่งเสียงครางเบาๆ
“อะ..อื้ออ”
“กำลังมีความสุขหรือไงเอเลน เยเกอร์”รีไวหยุดทำแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปใช้นิ้วเชยคางของเอเลนให้สบตากับเขา
ใบหน้าที่อยู่ห่างจากกันแค่ไม่กี่เซนต์ ทำให้รีไวได้ยินเสียงหอบหายใจของเอเลน เยอเกอร์ชัดเจน
“ม..ไม่ใช่”เด็กไททันตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ต่างกับตอนแรกอย่างสิ้นเชิง แต่คำพูดของไอ้เด็กนี่ก็ไม่ได้คลายความหงุดหงิดของรีไวเลยแม้แต่น้อย จากที่เชยคางเฉยเปลี่ยนเป็นการบีบคางด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“หางเสียงล่ะเอเลน เยเกอร์”รีไวใช้ดวงตาของตัวเองจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตที่ฉายแววตื่นกลัวต่างจากเมื่อสักครู่นี้
“ม...ไม่ใช่ครับ หัวหน้า”เสียงที่สั่นของเอเลน ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างเหลือเชื่อ เขากำลังมีความสุข เป็นความสุขที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับคนตายด้านอย่างเขา อยากจะแกล้งให้มากกว่านี้ รุนแรงให้มากนี้...
เป็นความผิดของนายเองนะ เอเลน เยเกอร์ ที่ทำให้รีไวคนนี้มีความสุข เสียงครางด้วยความทรมาน เสียงครางแห่งความสุขของเด็กนี่มันจะเป็นยังไงกันนะ อยากรู้เสียจริง
“แน่ใจงั้นหรอ”รีไวกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเอเลนก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนรดที่ซอกคอขาว
“อ..อึก”เสียงของเอเลนที่เหมือนจะสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองมันทำให้เขารู้สึกดีจนแทบบ้า!
เหลือบมองไปยังเป้ากางเกงหนังที่แทบจะปริแตกเพราะอะไรบางอย่างตื่นตัวแข็งขันอยู่ภายใน นิ้วเรียวลากไล้จากคางลงไปถึงกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะก้มลงขบเบาๆอย่างหมั่นไส้ มือขวาของรีไวล้วงเข้าไปในเสื้อ มือร้อนลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบนั่นก่อนจะล้วงเข้าไปในกางเกงเพื่อกอบกุมส่วนอ่อนไหว
“หัวหน้า! ย...อย่าครับ หยุดเถอะ”เสียงที่แหบพร่าของเด็กไททันนี่...มันน่าแกล้งจริงๆ มือหนายังคงกอบกุมส่วนอ่อนไหวก่อนจะรูดขึ้นรูดลงอย่างเบามือก่อนจะเร่งจังหวะ จนร่างข้างใต้กระตุกหนึ่งครั้งก่อนจะร้องครางอย่างดัง
“อ...อ๊า”เสียงร้องของเอเลนที่บ่งบอกว่าเสร็จทำเอารีไวเลือดลมในกายเดือดพล่าน
รุนแรงกว่านี้อีก...
รีไวเอามือที่เปื้อนของเหลวจากไอ้เด็กไททันออกมาจากกางเกงของมัน
ก่อนจะใช้เท้าถีบมันลงจากเตียง ร่างกายที่พึ่งจะเสร็จไปย่อมไม่มีแรงต้านเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงร้อยเจ็ดสิบกระเด็นลงไปกองกับพื้นก่อนจะส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด
เขาใช้มือซ้ายกระชากหัวมันขึ้นมาก่อนจะยื่นมือขวาไปที่หน้าเอเลน
“มันสกปรก เลียออกไปซะ”พูดด้วยประโยคบอกเล่า แต่คู่สนทนาได้ยินคือคำสั่ง
ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างเล็กน้อย แต่แรงกระชากที่เส้นผมทำให้เอเลนต้องอ้าปากแลบลิ้นสีแดงเลียของเหลวของตัวเองที่เปื้อนมือคนเป็นหัวหน้า
ลิ้นเล็กๆค่อยๆบรรจงเลียอย่างพิถีพิถันเพราะกลัวคนตรงหน้าจะทำอะไรแปลกๆอีก ศักดิ์ศรีของชายชาติทหารไม่มีเหลือ ดวงตาสีเขียวมรกตมีน้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เอเลนหลับตาลงอย่างไม่อยากยอมรับความจริงตรงหน้า
รีไวเอามือออกจากปากของเอเลน คราบขาวนั่นไม่หลงเหลืออยู่บนมือของเขาอีกแล้ว
รีไวก้มลงมองไปที่ปากของเอเลน ที่เลอะไปด้วยของเหลวจากตัวเอเลนเองกับดวงตาที่แดงก่ำ ทำเอาหัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ
รุนแรงกว่านี้...
“เอเลน อยากไปหามิคาสะกับอาร์มินไหม”รีไวถามเสียงเรียบ
เจ้าเด็กไททันที่หน้าซีดเมื่อกี้พอได้ยินชื่อเพื่อนของตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาเหมือนลูกหมาได้อาหาร แถมยังจ้องมองอย่างมีความคาดหวัง
น่าหงุดหงิดชะมัด...
“อยากไปครับ หัวหน้า”เสียงแหบแห้งดังขึ้นมาจากปากของเอเลน
“งั้นก็ทำสิ รู้น่าต้องทำยังไง”รีไวพูดก่อนจะปลดกางเกงของตัวเองลง แก่นกายของเขาตื่นตัวเพราะไอ้เด็กไททันนั่น ถ้าจะทำให้มันสงบก็ต้องให้ไอ้เด็กไททันนั่นทำ
เอเลนนั่งนิ่งก่อนสองมือจะค่อยๆกอบกุมแก่นกายของรีไว...
ปากเล็กนั่นอ้ากว้างเท่าที่จะกว้างได้ก่อนจะค่อยอม แต่อมไปยังไม่ถึงโคน ก็ดูเหมือนจะสุดที่ลำคอแค่นั้น น้ำตาเริ่มปริ่มที่ขอบตาของเอเลน ปากเล็กเริ่มใช้ลิ้นเลียที่แก่นกายที่อยู่ภายในปาก ซึ่งดูเหมือนว่าเอเลนจะใช้ลิ้นเก่งขึ้นหลังจากใช้เลียน้ำของตัวเองไป
“ทำเหมือนอมไอติมแล้วก็ขยับด้วยสิ”รีไวพูดแนะเบาๆ
ปากเล็กเริ่มขบเม้มเบาๆที่แก่นกายและเลียเหมือนอมไอติม เอเลนขยับปากเข้าออกเร็วๆเหมือนจะอยากให้ไอติมแท่งนี้หมดไปเร็ว แต่ทว่าไอติมแท่งนี้คงไม่มีวันหมดง่ายๆ...
รีไวพยายามกดเสียงครางของตัวเองไว้แค่ในลำคอ ก่อนจะกระชากหัวเอเลนให้มารับน้ำของเขาเข้าไป
“กลืนให้หมดด้วยล่ะ”เขาหอบหายใจอย่างหนักด้วยความเหนื่อย ก็คนอายุสามสิบแล้วนี่จะให้คึกเหมือนพวกเด็กหนุ่มนี่คงไม่ไหว
ปากบางสีสดของเอเลนกลืนน้ำของเขาเข้าไปอย่างเต็ม เสียงอึกที่ดังขึ้นเบาๆ ปากบางอ้าปากช้าๆก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ไม่น่าจะออกจากปากมาได้
“หัวหน้าครับ ผ..ผมอยาก”ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากบางที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกาม ดวงตาที่บ่งบอกถึงความต้องการทางเพศอย่างชัดเจน แถมลิ้นสีแดงสดนั่นก็แลบออกมาเลียน้ำของเขาก่อนจะกลืนเข้าไปอีก
นี่ยั่วกันใช่ไหมเนี่ย....
“ขึ้นมาบนเตียงสิ หรืออยากทำบนพื้น”รีไวพูด เอเลนปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย แต่แข้งขาที่ดูเหมือนจะอ่อนแรงก็ทำร่างสูงที่แสนจะบอบบางนั่นล้มพับลงไป
“ทำบนพื้นก็ได้ครับ ผมไม่ไหวแล้ว”เอเลนพูดทั้งๆที่ฟันสวยกัดริมฝีปากแน่นเหมือนอดทนอดกลั้นอะไรสักอย่าง
รีไวลุกขึ้นยืนก่อนจะลงไปอุ้มคนตัวสูงกว่าขึ้นมาบนเตียง
“ถอดกางเกงออกซะ เอเลน”รีไวสั่ง
เอเลนถอดกางเกงของตัวเองออกอย่างทุลักทุเล จนเขาทนไม่ไหวใช้มือกระชากกางเกงหนังจนขาดติดมือ
“ชักช้า”รีไวพูดเสร็จก็ถอดเสื้อของตัวเองออกและเข้าไปกัด ขบเม้นที่คอขาวๆนั่นอย่างไม่กลัวใครจะมาเห็นรอย
“ห..หัวหน้า”เสียงเอเลนที่บ่งบอกว่าจะถึงอีกครั้งทำเอาเขาหงุดหงิด ก่อนจะใช้มือกุมส่วนอ่อนไหวนั่นเอาไว้
“ใครสั่งให้แกเสร็จ!”
หงุดหงิดที่เด็กมันเสร็จเร็ว!!
“หัวหน้า ห..ให้ผมไปเถอะนะครับ”เสียงและดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา พยายามอ้อนวอนอย่างเต็มที่
“หึ”รีไวส่งเสียงหึก่อนจะปล่อยให้เอเลนเสร็จไป แต่ตอนเสร็จน้ำของเจ้าเด็กนี่ดันพุ่งใส่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาเสียนี่...
“ข...ขอโทษครับ”เสียงของเอเลนสั่นไปด้วยความกลัว
น่าหงุดหงิดชะมัด ให้ตายเถอะ
รีไวใช้มือปาดของเหลวสีขาวขุ่นที่พุ่งออกมาจากเจ้าเด็กไททันออกากหน้าท้อง ก่อนจะใช้นิ้วเรียวของตัวเองยัดใส่ช่องทางสีหวาน
ทั้งที่ใส่ไปแค่สองนิ้วยังตอดรัดขนาดนี้
ร่างของคนตรงหน้าบิดไปมาด้วยความสุขสม ใบหน้าแหงนขึ้นมองเพดานและส่งเสียงหอบออกมา
รีไวค่อยๆเพิ่มจากสองนิ้ว เป็นสามนิ้ว ขยับนิ้วเข้าออกสักพัก เจ้าเด็กไททันก็ร้องครางเสียงหลงอย่างดัง
“อ๊าาา”
ไม่รอแล้ว...
รีไวคิดก่อนจะดันแก่นกายที่แข็งตัวรอปลดปล่อยเต็มที่ไปยังช่องทางสีหวานที่เยิ้มไปด้วยน้ำรักครั้งเดียวหมด
“อ๊..อือออ”เอเลนครางกระเส่าก่อนจะบิดจนตัวงอ มือทั้งสองข้างจิกหลังรีไวแน่น
แต่อะไรก็คงมาหยุดอารมณ์และแรงปรารถนาตอนนี้ได้ ต่อให้เอาไททันมาหยุด ก็คงหยุดไม่ได้
เอเลนสะบัดหัวไปมาก่อนจะก้มลงมากัดที่ไหล่ของรีไวอย่างแรง
เขาที่สัมผัสได้ถึงความร้อนของเส้นทางหวาน เหมือนด้านล่างของเขาจะหลอมละลายอยู่ในตัวของเอเลน
รีไวใช้มือจับขาเอเลนให้เกี่ยวที่เอวเอาไว้ก่อนจะดันสะโพกเข้าไปให้ลึกกว่านี้และโยกสะโพกอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด
แรงตอดรัดก็มากขึ้นทุกครั้งเหมือนมันกระหายที่ได้ครอบครอง
“อ๊าาา อ๊าาาาา!!”เอเลนส่งเสียงครางดังสนั่น อย่างไม่กลัวคนด้านบนได้ยินเลยแม้แต่น้อย
ตัวรีไวก็ส่งเสียงครางในลำคออย่างมีความสุข
“ห..หัวหน้า ผม..จะถึงแล้ว อ๊าาาา!”เสียงแหบพร่าของเอเลนบอกเขา
เพราะแรงกระแทกกระทั้นแบบไม่ออมแรงทำเอาคนข้างใต้อย่างเอเลนส่งเสียงครางหวานอย่างหยุดไม่อยู่
รีไวพลิกตัวลงนั่งข้างล่างและจับเอเลนให้นั่งข้างบน
“เอเลน ขยับเอง” รีไวพูดสั้น เอเลนก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ครับ หัวหน้า”เอเลนบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นก่อนจะยกสะโพกขึ้นสุดและดันลงมาจนมิดทีเดียว เอเลนเป็นคนคุมจังหวะอย่างช้าๆ แต่เพราะรีไวหงุดหงิดที่เอเลนช้าจึงดันสะโพกของตัวเองดันสวนขึ้นไปอย่างเร็ว
ตอนนี้ที่ห้องใต้ดินมีแต่เสียงเนื้อกระทบกัน เสียงคราง เสียงหอบหายใจของรีไวกับเอเลน
อีกไม่ช้า...รีไวจะเสร็จ
เขาพลิกตัวขึ้นด้านบนก่อนจะเป็นคนคุมจังหวะอีกครั้ง เขาดันออกจนเกือบสุดและกระแทกเข้าไปจนมิดภายในครั้งเดียว ก่อนจะปลดปล่อยน้ำเข้าไปในตัวของเอเลน
เอเลนทิ้งตัวลงบนเตียงแบบคนที่ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ก่อนจะพยายามหายใจเอาลมเข้าปอดเหมือนไม่ได้หายใจมานาน
รีไวเอาแก่นกายของตัวเองออกจากตัวของเอเลนพร้อมกับที่น้ำสีขาวข้นทะลักออกมาจากช่องทางสีหวาน
เยอะใช่เล่น...
รีไวลุกขึ้นไปแต่งตัวก่อนจะยกถาดอาหารเข้ามาข้างในกรงขัง และจัดหมอนให้เอเลนหนุนก่อนจะป้อนซุปเข้าปากเอเลน
“กินซะ”รีไวพูดเบาๆ เจ้าตัวก็อ้าปากกลืนซุปอย่างว่าง่าย ใช้เวลาไม่นานซุปก็หมดถ้วย เขาหยิบขนมปังขึ้นมายัดใส่ปากเอเลนก่อนจะเดินออกจากกรงขึ้นไปยังชั้นบน
เดินขึ้นบันไดมาไม่กี่ขั้นก็เจอฮันซี่ยืนกุมจมูกหน้าแนบกำแพงอยู่...
“มาทำอะไรข้างล่าง ฮันซี่”รีไวถามเสียงเรียบ
“ก็แค่จะมาหาเอเลน เยเกอร์ ต..แต่ดันได้ดูหนังสด”ฮันซี่ตอบพร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลทะลักออกจากรูจมูก
“ตั้งแต่ตอนไหน”
“ที่นี่...แอ้ก!!”ฮันซี่ตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ รีไวเลยขอบคุณด้วยการเอาถาดฟาดหน้าและลากฮันซี่ขึ้นชั้นบนไป
“เพทรา มีกางเกงไหม”
“ม..มีค่ะ”เพทราหน้าแดงและส่งกางเกงหนังมาให้รีไวก่อนจะรีบวิ่งไปหาฮันซี่ที่ยืนเอาสำลีอุดจมูกอยู่
ยัยฮันซี่ ยัยตัวแสบ ได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจ
ก่อนจะเดินถือกางเกงลงไปชั้นใต้ดิน จะปล่อยให้เด็กไททันนั่นนอนโดยไม่ใส่กางเกงก็กะไรอยู่ เขารีบเดินลงไปก่อนจะโยนกางเกงให้เอเลนที่นั่งตาปรืออยู่บนเตียง
“หัวหน้าครับใส่ให้หน่อย”เอเลนชี้ไปที่กางเกงก่อนจะแหวกขาของตัวเองออกช้าๆ
นี่ยั่วกันใช่ไหม...
ได้....
จะจัดหนักให้ถึงเช้าเลย...
ไอ้เด็กไททันตัวแสบ
**********************
...จบ...